بچه ها باید بدانند که چگونه احساس خود را تشخیص دهند. شما می توانید با گذاشتن نامی بر روی احساسات فرزندتان کمک کنید ( حداقل احساسی که فکر می کنید فرزندتان دارد).

وقتی فرزندتان ناراحت است که یک بازی را باخته است، می توانید بگویید: «به نظر می رسد در حال حاضر واقعاً عصبانی هستید. درست است؟" اگر آنها غمگین به نظر می رسند، می توانید بگویید: "آیا از اینکه امروز به دیدار مادربزرگ و پدربزرگ نخواهیم رفت، ناامید شدی؟"

کلمات احساسی مانند "عصبانی"، "ناراحت"، "خجالتی" و "دردناک" همگی می توانند واژگانی برای بیان احساسات بسازند. فراموش نکنید که کلمات مربوط به احساسات مثبت را نیز به اشتراک بگذارید، مانند "شادی"، "هیجان زده"، "وحشت زده" و "امیدوار".

هنگامی که کودک شما ناراحت است - به خصوص وقتی که احساسات او کمی نمایشی به نظر می رسد - می تواند وسوسه انگیز باشد که احساس او را به حداقل برسانید. اما نشانه های نادیده گرفته شدن به فرزند شما می‌آموزد که احساسش اشتباه است.

یک رویکرد بهتر این است که احساسات آنها را تأیید کنید و همدلی نشان دهید - حتی اگر نمی‌دانید چرا آنها اینقدر ناراحت هستند. اگر فرزندتان به این دلیل گریه می کند که به او گفته اید تا زمانی که اتاقش را تمیز نکند نمی تواند به پارک برود، چیزی شبیه این بگویید: «وقتی نمی توانم کاری را که می خواهم انجام دهم، ناراحت می شوم. گاهی اوقات سخت است که وقتی نمی‌خواهم به کار کردن ادامه دهم.»

وقتی فرزندتان می‌بیند که شما احساس درونی او را درک می‌کنید، کمتر احساس می‌کند که از طریق رفتارش به شما نشان دهد که چه احساسی دارد. بنابراین، به جای فریاد زدن و گریه کردن برای اینکه به شما نشان دهند عصبانی هستند، زمانی که شما به وضوح متوجه شده اید که آنها ناراحت هستند، احساس بهتری خواهند داشت.

بچه ها باید بدانند که چگونه احساسات خود را به شیوه ای مناسب از نظر اجتماعی ابراز کنند. بنابراین، در حالی که گفتن «احساساتم آسیب دیده است» یا کشیدن تصویری از چهره غمگین می‌تواند مفید باشد، فریاد زدن و پرتاب کردن اشیا مشکلی ندارد.

بهترین راه برای آموزش بیان احساسات به فرزندتان این است که خودتان این مهارت ها را الگو برداری کنید.

در مکالمه روزمره خود از کلمات احساسی استفاده کنید و صحبت کردن در مورد آنها را تمرین کنید. جملاتی مانند: «وقتی بچه‌ها را در زمین بازی بداخلاق می‌بینم، عصبانی می‌شوم» یا «وقتی دوستانمان برای شام به آنجا می‌آیند احساس خوشحالی می‌کنم».

مطالعات نشان می دهد که والدین باهوش هیجانی احتمال بیشتری برای داشتن فرزندانی با هوش هیجانی دارند. بنابراین، تمرکز واضح بر روی ایجاد مهارت‌های خود را به عادت تبدیل کنید تا بتوانید الگوی مؤثری برای فرزندتان باشید.

به عنوان مثال، کودک شما ممکن است از یادگیری این که چگونه در هنگام عصبانیت چند نفس عمیق بکشد تا بدن خود را آرام کند، سود ببرد. یک روش مناسب برای بچه‌ها برای آموزش این است که به آنها بگویید «نفس‌های حباب‌دار» بکشند، جوری که از طریق بینی نفس می‌کشند و از طریق دهانشان بیرون می‌آیند، گویی در حال دمیدن از طریق عصای حباب‌دار هستند.

همچنین ممکن است به کودک خود کمک کنید تا کیتی بسازد که به او کمک می کند تا احساسات خود را تنظیم کند. یک کتاب رنگ‌آمیزی، یک کتاب جوک مورد علاقه، یک موسیقی آرام‌بخش و لوسیون‌هایی که بوی خوبی دارند، مواردی هستند که می‌توانند به درگیر کردن حواس و آرام کردن احساسات آنها کمک کنند. وسایل را داخل جعبه مخصوصی که تزئین می کنند قرار دهید. سپس، وقتی ناراحت هستند، به آنها یادآوری کنید که بروند بسته آرامش خود را تهیه کنند و با استفاده از ابزارهایشان برای مدیریت احساسات خود تمرین کنند.

بخشی از ایجاد هوش هیجانی شامل یادگیری نحوه حل مشکلات است. پس از اینکه احساسات برچسب خوردند و مورد توجه قرار گرفتند، زمان آن فرا رسیده است که چگونه خود مشکل را برطرف کنیم.

شاید فرزند شما از اینکه خواهرش مدام حرفش را در حین بازی ویدیویی قطع می‌کند عصبانی است. به آنها کمک کنید حداقل پنج راه را برای حل این مشکل شناسایی کنند. راه حل ها نباید ایده های خوبی باشند. در ابتدا، هدف فقط طوفان فکری ایده ها است.

هنگامی که فرزند شما اشتباه می کند، کارهایی را که می توانست به طور متفاوت انجام شود و اینکه فرزند شما می تواند برای حل مشکلات طولانی انجام دهد، بررسی کنید. سعی کنید به جای حلال واقعی مشکل، به عنوان یک مربی عمل کنید. در صورت لزوم راهنمایی ارائه دهید، اما برای کمک به فرزندتان تلاش کنید تا ببیند که آنها توانایی حل مسالمت آمیز و مؤثر مشکلات را دارند.